Na czas wykonywania pomiarów rezystancji izolacji dana instalacja elektryczna musi zostać odłączona od źródeł zasilania i odbiorników energii elektrycznej. Rezystancję izolacji należy mierzyć pomiędzy kolejnymi parami przewodów czynnych oraz między każdym przewodem czynnym a ziemią. Przewody ochronno-neutralne PEN (sieć TN-C) i ochronne PE (sieć TN-S) należy traktować jako ziemię, a przewód neutralny N jako przewód czynny. Dopuszczalne jest połączenie ze sobą wszystkich przewodów czynnych.

Pomiary rezystancji izolacji wykonuje się prądem stałym (DC – ang. Direct Current) – w celu wyeliminowania wpływu na wyniki ewentualnych pojemności – za pomocą przeznaczonego do tego celu, profesjonalnego przyrządu (miernika, zwanego także induktorem), napięciem o wartości wyższej od napięcia znamionowego danej instalacji elektrycznej (500 V DC dla obwodu o napięciu od 50 do 500 V AC włącznie i 1000 V DC dla obwodu o napięciu wyższym niż 500 V AC, przy czym AC – ang. Alternating Current, oznacza prąd przemienny). Odczyt wyniku [w MΩ] następuje każdorazowo po ustaleniu się wskazania, przy czym graniczny błąd pomiaru rezystancji izolacji wynosi 30%. Minimalna wartość rezystancji izolacji rozważanych instalacji elektrycznej wynosi 1 MΩ. Gdy na wyświetlaczu zastosowanego przyrządu pojawi się symbol nieskończoności „∞”, co w praktyce oznacza przekroczenie zakresu pomiarowego, to do protokołu końcowego należy wpisać ostatnią wartość na skali ze znakiem „>”.

Pomiary rezystancji izolacji zastosowanego okablowania należy okresowo powtarzać. Zwykle przyjmuje się, że nie rzadziej niż raz na 5 kolejnych lat eksploatacji.