Metoda typu Dead Bus Paralleling wybierana była w przeszłości często z powodu braku konieczności stosowania zewnętrznego układu synchronizacji. W czasach, gdy funkcja ta realizowana jest już bardzo często przez sam sterownik zespołu prądotwórczego, ku wspomnianej metodzie nie skłaniamy się jedynie przez pryzmat „potencjalnych oszczędności”. Możliwość jak najszybszego przywrócenie dostaw energii elektrycznej do odbiorników wymagających zasilania awaryjnego (urządzeń i systemów o stosunkowo dużej mocy czynnej [kW] (mocy pozornej [kVA]), w tym także zasilania – magnesowania rdzeni „niemałych” transformatorów) jest bardzo często sprawą kluczową, a to niewątpliwa zaleta metody Dead Bus Paralleling. Niestety, w tym przypadku każdy zespół prądotwórczy stanowi tak zwany „pojedynczy punkt awarii” – uszkodzenie lub „tylko” błąd sterowania/wzbudzenia którejkolwiek z jednostek może doprowadzić do braku napięcia na „szynach wspólnych”. Klasyczne coś w zamian czegoś.

Z kolei w metodzie typu Random Access łączny czas przerwy w zasilaniu jest zwykle dłuższy niż w metodzie typu Dead Bus Paralleling ze względu na brak możliwości jednoczesnego podłączenia wszystkich jednostek do „szyn wspólnych”, natomiast żaden z zespołów prądotwórczych nie stanowi wspomnianego wyżej „pojedynczego punktu awarii”.

Przed dokonaniem ostatecznego wyboru metody, która pozwoli na osiągnięcie pracy równoległej dwóch lub większej liczby zespołów prądotwórczych, konieczna jest wnikliwa analiza potrzeb danej aplikacji. Niekiedy decydującym czynnikiem będzie najwyższa niezawodność, a niekiedy najkrótszy łączny czas przerwy w zasilaniu.