By zminimalizować zagrożenie porażeniem, wiele urządzeń elektrycznych posiada wzmocnioną lub podwójną izolację. Są to sprzęty zaliczane do II klasy ochronności. Jest jednak duża liczba sprzętów elektrycznych bez takiej izolacji, zaliczanych do I klasy ochronności od porażeń, w przypadku których niezbędne jest zapewnienie połączenia ich obudowy z uziomem. Warunkuje to zadziałanie wyłączników ochronnych i szybkie wyłączenie napięcia w uszkodzonym obwodzie lub napięcia w obwodzie, do którego przyłączono uszkodzony sprzęt elektryczny. Dlatego urządzenia I klasy mają wtyczki ze stykiem ochronnym w postaci tulei lub styków bocznych (typ Schuko) i przewody giętkie trójżyłowe: żyła fazowa, żyła neutralna i żyła ochronna połączona z obudową i stykiem ochronnym wtyczki.

Z wymienionych powyżej przesłanek w nowych i modernizowanych instalacjach WSZYSTKIE gniazda wtyczkowe powinny mieć styki ochronne bez względu na miejsce ich zainstalowania. Ponadto wszystkie obwody jednofazowe (230 V) muszą być trzyżyłowe, a obwody trójfazowe (230/400 V) – pięciożyłowe z odrębnymi przewodami neutralnymi i ochronnymi. W starszych budynkach istnieją instalacje ze wspólnym przewodem ochronno-neutralnym, w których obwody jednofazowe są dwużyłowe, a trójfazowe czterożyłowe.

W rozporządzeniu ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. nr 75 z 2002 r. poz. 690 ze zm. – aktualizowany na bieżąco tekst rozporządzenia jest dostępny na stronie Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego www.gunb.gov.pl) widnieje zalecenie, z którego pośrednio wynika zasada stosowania wszystkich gniazd ze stykiem ochronnym. W § 183 ust. 1 pkt 2 zapisano, że w instalacjach elektrycznych należy stosować: „oddzielny przewód ochronny i neutralny w obwodach rozdzielczych i odbiorczych”.