W przypadku wątpliwości co do działania czujek lub gdy nie znany jest typ konkretnej czujki ruchu można, kierując się zapisami normy PN-EN 50131-2-2 Systemy alarmowe – Systemy sygnalizacji włamania i napadu – Część 2-2: Wymagania dla pasywnych czujek podczerwieni, przeprowadzić część testów sprawdzania wykrywania ruchu samemu już w miejscu zamocowania czujek.

Testy krokowe przeprowadzamy w temperaturze otoczenia nie mniejszej niż plus 15°C i nie większej niż 35°C. Możemy samodzielnie przeprowadzić próby:

• wykrywania na granicy zasięgu czujki,
• wykrywania wewnątrz granicy zasięgu,
• wykrywania przy dużej prędkości i ruchu przerywanym,
• wykrywania z bliska,
• ograniczenia zasięgu.

Jak mają przebiegać testy, w jakich kierunkach należy się poruszać i z jaką szybkością – opisane jest na kilkudziesięciu stronicach normy.

Testy wykrywania odbywają się zarówno w pozycji wyprostowanej osoby testującej, jak i przy czołganiu się, z tym że „czołganie” w tym przypadku oznacza poruszanie się na kolanach i łokciach, a nie na brzuchu, jak byśmy sądzili.

Czujki ruchu mają dolną i górną granicę wykrywania szybkości poruszania się obiektu – testy – wg normy podają dwie szybkości testowania 0,1 m/s i 3 m/s (firmy oferujące czujki podają różne skrajne granice szybkości poruszania się wykrywanego obiektu – tu podany jest wymóg normy dla czujek PIR).

Aby przyjąć system, w którego skład wchodzą czujki ruchu, konieczne są jeszcze trzy sprawdziany, które możemy sami przeprowadzić:

• czy antysabotaż działa właściwie (dotyczy czujek od klasy 2 wzwyż – w przypadku ochrony muzeów czujki bezprzewodowe nie muszą mieć antysabotażu),
• czy czujka reaguje na maskowanie (dotyczy czujek klasy 3 lub wyższej),
• czy działa w strefie podejścia, czyli pod samą czujką?

Te próby opisujemy w tekście.

Artykuł jest fragmentem tekstu „Sprawdzanie systemów alarmowych w muzeach i magazynach broni”