Norma przewiduje dwa rodzaje ręcznych ostrzegaczy:

• działania bezpośredniego oznakowane literą „A”, w których w celu wywołania alarmu wystarczy zbicie szybki,
• działania pośredniego oznakowane literą „B” − by wywołać alarm, należy zbić szybę i następnie wcisnąć przycisk.

W ostrzegaczach ręcznych nowszych konstrukcji zastąpiono szybkę szklaną jednorazowego użytku elementem, który po zadziałaniu wraca do pierwotnego położenia.

Szczegółowe wymagania w stosunku do ręcznych ostrzegaczy pożaru podane są w normie PN-EN 54-11 Systemy sygnalizacji pożarowej – Część 11: Ręczne ostrzegacze pożarowe. Oprócz wymiarów ostrzegaczy, oznakowania i napisów, które muszą być umieszczone na płycie czołowej, jest wymaganie, aby ostrzegacz został wyposażony w element umożliwiający przeprowadzanie okresowych sprawdzeń bez uszkodzenia szybki.

Ręczne sygnalizatory pożaru powinno się instalować na wysokości w granicach 1,2 m do 1,6 m w miejscach łatwo dostępnych w odległościach nie większych niż 40 m. W obiektach przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych ruchowo odległości te mogą być zmniejszone.

Ręczne ostrzegacze powinno się instalować na drogach ewakuacyjnych:

• przy każdym wejściu na schody ewakuacyjne (wewnątrz lub na zewnątrz),
• przy każdym bezpośrednim wyjściu na przestrzeń otwartą,
• w pobliżu miejsc szczególnego zagrożenia,
• w pobliżu CSP (centrali sygnalizacji pożarowej).

Ręczne ostrzegacze pożarowe są uważane za najwiarygodniejsze źródło informacji o pożarze.