W zależności od rodzaju elektrod superkondensatory dzieli się na trzy grupy:

• kondensatory elektrochemiczne z podwójną warstwą elektrolitu, z elektrodami węglowymi o znacznej pojemności,
• kondensatory pseudopojemnościowe z elektrodami z tlenków metali lub z polimerów przewodzących,
• kondensatory hybrydowe z asymetrycznymi elektrodami, przy czym jedna z nich wykazuje większą pojemność elektryczną, zaś druga większą pojemność elektrochemiczną, np. kondensator litowo-jonowy.

Tak duże pojemności uzyskiwane są w wyniku zastosowania nowych technologii, zwłaszcza nanorurek węglowych.

Do zalet superkondensatorów można zaliczyć:

• dużą gęstość mocy (maksymalne wartości dochodzą do 100 kW/kg, w porównaniu z akumulatorami Pb: 450 W/kg, Li: 450W/kg, NiMH: 500 W/kg),
• stosunek P/E mocy chwilowej do mocy średniej – powyżej 1500,
• dużą szybkość ładowania – rozładowania – w porównaniu z akumulatorami,
• dopuszczalne napięcie pracy – zwykle od 2 V do 3 V pojedynczego ogniwa,
•  liczbę cykli pracy – do jednego miliona,
•  małą wartość stałej czasowej τ (poniżej jednej sekundy),
• czas użytkowania – kilkadziesiąt lat,
•  brak konieczności obsługi,
•  małą wartość zastępczej szeregowej rezystancji wewnętrznej w porównaniu z akumulatorami i dużą w porównaniu z klasycznymi kondensatorami,
• szeroki zakres temperatur pracy − od −40^o C do 60^oC,
•  wysoką sprawność (84 – 95%),
• niskie koszty inwestycji w przeliczeniu na liczbę cykli pracy,
•  brak ściśle określonej biegunowości,
• niewielką szkodliwość dla środowiska,
• niewielką masę.