UPSy zapewniają zasilanie bezprzerwowe, charakteryzujące się zarówno odpowiednimi parametrami przełączeniowymi, jak i dowolnie długim czasem podtrzymania. Podczas krótkotrwałej przerwy w zasilaniu, kiedy następuje rozruch zespołu prądotwórczego, odbiory są zasilane z baterii akumulatorów.

Podstawą wyboru takiego rozwiązania jest porównanie kosztów inwestycyjnych i eksploatacyjnych baterii akumulatorów, które co kilka lat muszą być wymieniane i takich samych kosztów zespołu prądotwórczego. Podstawowym kryterium takiego porównania jest moc odbiorników wymagających awaryjnego zasilania oraz przewidywany czas podtrzymania. W kosztach największy udział ma bateria akumulatorów, której wartość często znacznie przekracza wartość samego UPS-a.

W takim zestawie powinny współpracować zasilacze UPS wykonane w technologii „true on line” (VFI). Zasilacze wykonane w innych technologiach nie gwarantują poprawnej współpracy z zespołem prądotwórczym. Moc zasilacza powinna być dobrana do sumy mocy zasilanych odbiorników z niewielką nadwyżką wynosząca, w zależności od charakteru odbiorników, od 10 do 30%. Nadwyżka ta stanowi rezerwę mocy na pokrycie okresowego wzrostu obciążenia i błędy w szacunku mocy zasilanych odbiorników. Jeżeli w trakcie eksploatacji przewiduje się znaczny wzrost sumarycznej mocy zasilanych z UPS-a odbiorników, to moc UPS-a należy oszacować na poziomie mocy docelowej odbiorników. Nie dotyczy to zasilaczy modułowych, których moc można dowolnie zwiększać w miarę pojawiających się potrzeb.