Niestety część wymagań zawartych w Normach Obronnych nie ma swoich odpowiedników w aktualnych normach „cywilnych”, co komplikuje projektowanie i dobór elementów ochrony dla wojska. Zdecydowana większość urządzeń oferowanych na rynku ochrony jest klasyfikowana wg norm „cywilnych”, a ich parametry mieszczą się – jeśli są odpowiedniej klasy – w wymaganiach militarnych. Problemy dotyczą zwłaszcza:

• klasyfikacji środowiskowej urządzeń – pokrycie z normami cywilnymi jest tylko częściowe,
• wymagań co do zasilania – nie ma w aktualnych „cywilnych” normach odpowiednika zapisów wojskowych. W normach obronnych są zapisy szczątkowe, w których powielono wymagania z około 1996 roku z wycofanych w 2009 roku norm „cywilnych” z serii 08390,
• poziomów dostępu do programowania i odczytu danych z urządzeń stosowanych w ochronie – brak tu korelacji z normami PN.

Brakuje w Normach Obronnych wymagań:

• dotyczących zabezpieczeń mechanicznych, a dokładnie współpracy tych zabezpieczeń z elektronicznymi systemami ochrony.
• dotyczących obudów urządzeń w klasach szczelności, odporności na wodę i uderzenia (klasyfikacja IP i IK).
• systemów bezprzewodowych – wymagania w NO dla przycisków napadowych – zwanych w normie pilotami – w grupie ostrzegaczy napadowych są ogólnikowe i mogą wprowadzać w błąd,
• wymagań dla zabezpieczenia mechanicznych, budowlanych i organizacyjnych centrów monitoringu – wymagania wojskowe mieszczą się w kilku zdaniach.