Ustawa w ust. 1 art. 4 nakazuje, aby odległość pomiędzy elektrownią wiatrową a budynkami mieszkalnymi była równa lub większa od dziesięciokrotności wysokości elektrowni wiatrowej mierzonej od poziomu gruntu do najwyższego jej punktu. Wysokość tę należy określać, wliczając wirnik wraz z łopatami. Powyższą odległość należy zachować zarówno przy wybieraniu lokalizacji elektrowni, jak i nowo wznoszonych budynków w stosunku do istniejącej lub planowanej elektrowni.

W art. 5 określono zasady ustalania odległości pomiędzy elektrownią i budynkami mieszkalnymi. W tym celu należy wyznaczyć okręg wokół elektrowni, którego promień jest równy połowie średnicy wirnika wraz z łopatami. Najkrótszy odcinek pomiędzy tym okręgiem a rzutem poziomym istniejącego budynku mieszkalnego to właśnie odległość elektrowni od budynku.

Podobne zasady zachowania odległości dotyczą także granic terenów, na których zgodnie z odpowiednimi planami przewiduje się budowę elektrowni lub budynków mieszkalnych. Przy określaniu lokalizacji elektrowni wiatrowej należy zachowywać taki sam odstęp od terenów chronionych. Zgodnie z treścią art. 6 odległości określone wg art. 4 muszą być uwzględniane przez jednostki samorządu terytorialnego oraz organy administracji przy sporządzaniu planów zagospodarowania oraz wydawaniu decyzji.

Zgodnie z art. 7 w planie miejscowym przewidującym lokalizację elektrowni wiatrowej określa się jej maksymalnie dopuszczalną całkowitą wysokość.

W efekcie wprowadzenia ustawy „wiatrakowej” lokalizacja elektrowni wiatrowych produkujących znaczące ilości energii jest bardzo utrudniona. W warunkach polskich budownictwo mieszkalne, przede wszystkim w rejonach wiejskich, jest bardzo rozproszone i trudno będzie znaleźć miejsca odpowiednio oddalone od budynków mieszkalnych.