• elementy odstraszające i zniechęcające – widoczne kamery i atrapy kamer, napisy o monitorowaniu, dobre oświetlenie obiektu i jego otoczenia;

• zabezpieczenia mechaniczne, których zadaniem jest jak największe wydłużenie czasu, jaki przestępcy muszą poświęcić, by dostać się do miejsc szczególnie chronionych – zarówno połączone z zabezpieczeniami elektronicznymi, jak i działające bez nich;

• systemy rejestrowania wydarzeń – pracy ciągłej, uruchamiane automatycznie oraz ręcznie – także montowane jako pułapki;

• urządzenia uruchamiane automatycznie i ręcznie, które np. prześlą informacje (najlepiej dwoma niezależnymi torami) o zagrożeniu do miejsca lub osoby, która może podjąć skuteczną interwencję;

• procedury działania personelu oraz przepływu gotówki, które zapewniają dodatkową ochronę i przeciwdziałanie przestępstwom.

Szczególną uwagę warto zwrócić na ostatni wymieniony wyżej element. Procedury wykonywane przez pracowników powinny bowiem zapewnić, by ilość gotówki przechowywanej w podręcznej kasie była jak najmniejsza. Pożądane jest, aby w godzinach największego zagrożenia przynajmniej jeden pracownik przebywał cały czas w strefie niedostępnej dla przestępców. Dodatkowo procedury muszą gwarantować, by sygnalizowanie zagrożenia i jego rodzaju było możliwe w obrębie personelu za pomocą umówionych słów haseł lub pewnych nietypowych czynności.

Załoga musi działać w ten sposób, by po napadzie można było zabezpieczyć jak najwięcej śladów umożliwiających identyfikację przestępców (ślady zapachowe, linie papilarne, charakterystyczne cechy przestępców, czyli wzrost, budowa ciała, tatuaże, zasób używanych słów, cechy charakterystyczne narzędzi użytych w napadzie, sposób poruszania się, nietypowe cechy ubrania).