Według PN–IEC 60884 Gniazda wtyczkowe i wtyczki do użytku domowego i podobnego sprawdzanie maksymalnej siły wyciągania odbywa się poprzez montaż gniazda wtyczkowego do płyty montażowej urządzenia probierczego w taki sposób, aby osie tulejek stykowych zajmowały położenie pionowe, a otwory wejściowe na kołki wtyczki były skierowane w dół.

Kołki wtyczek probierczych powinny być wykonane z utwardzonej stali, dokładnie polerowane, a chropowatość powierzchni nie powinna przekraczać 0,8 µm na całej długości i o znamionowym rozstawieniu kołków z tolerancją +/– 0,05 mm. Średnica okrągłych kołków i odległość między powierzchniami stykowymi powinny mieć maksymalne dopuszczalne wymiary z ewentualną odchyłką + 0 mm i – 0,01 mm. Jako maksymalny dopuszczalny wymiar uznaje się wymiar znamionowy powiększony o maksymalną tolerancję.

Przed każdą próbą kołki wtyczki należy oczyścić z tłuszczu przy pomocy preparatów odtłuszczających takich jak na przykład trójchloroetanol lub benzyna. Wtyczkę probierczą z kołkami o maksymalnych wymiarach wkłada się do gniazda wtyczkowego i wyciąga dziesięć razy. Następnie ponownie wkłada się ją i mocuje do niej za pomocą uchwytu nośnik utrzymujący podstawowy i dodatkowy obciążnik. Obciążnik podstawowy, obciążnik dodatkowy, uchwyt, nośnik i wtyczka powinny wywierać siłę równą podanej maksymalnej sile wyciągania. Obciążnik podstawowy zawiesza się na wtyczce, nie wywołując wstrząsów, a następnie, jeżeli wystąpi taka potrzeba, spuszcza swobodnie obciążnik dodatkowy z wysokości 50 mm. Po tak wykonanej próbie wtyczka probiercza nie powinna zostać w gnieździe wtyczkowym.