W starych rozwiązaniach, wyposażonych w jednokierunkową transmisję, czujka – wysyłając informację do centrali alarmowej – nie mogła sprawdzić, czy informacja poprawnie dotarła do odbiornika. Przypadkowe zakłócenia mogły spowodować, że kluczowa informacja zaginęła w eterze. Wprowadzenie dwukierunkowej łączności pomiędzy urządzeniami zlikwidowało to zagrożenie.

Istotną sprawą jest także zapewnienie, że komunikacja nie będzie zakłócona. W tym celu stosuje się wiele zabezpieczeń takich jak użycie kodu dynamicznie zmiennego, antyscaning oraz ciągły monitoring łączności pomiędzy poszczególnymi elementami systemu alarmowego. Każde zerwanie łączności lub uszkodzenie urządzeń systemu alarmowego jest sygnalizowane odpowiednim alarmem. Jeśli nastąpi próba skanowania kodu, to zostanie wywołany tzw. alarm antysabotażowy. Alarm taki można przyrównać to alarmu antysabotażowego wywołanego np. przecięciem przewodów w systemie przewodowym. Często systemy bezprzewodowe wyposaża się w układy autodiagnostyczne, których zadaniem jest kontrolowanie poziomu sygnału pomiędzy poszczególnymi elementami systemu oraz informowanie o jego zakłóceniach.

Współczesne bezprzewodowe systemy alarmowe są tak odporne na próby zakłócania transmisji, że złamanie ich zabezpieczeń wymaga od potencjalnych intruzów użycia drogiej i specjalistycznej aparatury.